Paniek!

De vogeltjes waren deze ochtend merkelijk stiller, en ook de hondenblaf deed het niet.
Oei oei... regen... Dat zijn we hier niet gewoon, wat nu ?
De kinderen redeneerden dat ze toch nat waren of het nu van het zwembad of van de regen was, dus zij het zwembad in en wij valiezen maken.
Helaas, onze laatste nacht in Marokko is aangebroken.
We lieten riad Bledna achter ons, en deden poging onze laatste slaapplaats te bereiken; een riad middenin de souks.
Volgens de gps geraak je vlot met de wagen tot aan de deur, hehe, niet dus.
En het spreekwoord "een heer in het verkeer" kennen ze hier absoluut niet, hier geldt de wet van de sterkste. Wie in de medina zelf wil rijden heeft stalen zenuwen nodig, en meer dan een gezonde portie lef.

Onze laatste riad ligt te midden van de souks, aan de voet van de koutoubia, is piepklein en heeft een plonsbadje op het dak. De tijd heeft hier stil gestaan, en zoals zo vaak merk je het verval, al is het best charmant en is het personeel ongelooflijk lief.



Deel 1 van ons shoppingavontuur zit erop, en het eerste deel van onze beloftes is ingelost: een henna tatoeage. Tegenwoordig komen ze die aan tafel zetten, terwijl wij nog nagenieten van een kopje muntthee (met suiker!) krijgen de meisjes een tattoe.

Morgen nog wat door de souks slenteren en dan helaas, de vlieger op, richting Oostende...





Marrokanen zijn gek op kinderen, en zo'n klein blond jongetje trekt werkelijk alle aandacht.
Iedereen wil is aan Floki komen of hem optillen en de meisjes die hem al gekust hebben zijn zelfs niet meer op 2 handen te tellen.
Onze kleine man kijkt bedenkelijk naar al die toestanden ...

Zat

Na alweer een luxe ontbijt, deze keer met echte pannekoeken, de auto in en op stap.
Een ongerept, niet toeristisch stukje natuur: De Zat vallei.
Op een uurtje rijden van Marrakech, prachtig, authentiek en ongelooflijk rustig. Het echte einde van de baan ook, wie van hieruit verder wil moet een 4x4 taxi nemen.
Alleen zijn ze daar absoluut geen toeristen gewoon. Iedereen kwam eens naar ons kijken, of wou even dag zeggen, of hun Frans of Engels even oefenen.
De kindjes, om ter stoerst, wie tegen ons dierf dag zeggen, of eens wuiven: een ervaring op zich.
Het liep tegen de middag, we kregen honger, dus even kijken waar de meeste locals aan het eten waren, en daar ook maar binnen gewandeld. De eigenaar moest een eindje verderop een "tolk" halen.
Al was de keuze niet moeilijk: kleine of grote tajine. We voelden ons op ons gemak, aten met onze handen en genoten van het eten.

Na de lunch verder op zoek naar een honing coöperatieve; volgens de lonely planet een in het oog springend gebouw.
Helaas moeilijk te vinden; even later wisten we waarom: de cooperatieve bestaat niet meer. Dat konden ze ons nog uitleggen. Hoe of waarom, daarvoor was de taalbarrière te groot.
Al was het dorp een ervaring op zich: niemand die iets probeerde te verkopen, maar wel met handen en voeten vanalles wou vertellen.


's Avond nog is op het plein gegeten, het was al bijna een week geleden!







Goed om weten:
Verlichting is niet verplicht voor fietsers en bromfietsers.
Een parking zoeken in centrum Marrakech is niet evident, zeker niet als de gps graag is tilt slaat door de wirwar van straatjes.

Zondag, rustdag?

Een beetje twijfel deze ochtend, we wilden op uitstap, liefst iets dat we nog niet kenden, en niet te ver. We hadden geen idee om eerlijk te zijn.
De Riad eigenaar had ee
n plan, hij ging met onze Britse buren de baan op, we mochten volgen.

Om te beginnen een plaatselijk marktje, weeral, maar toch iets gemoedelijker.
We proefden er kikkererwten en bamboesap: in een speciale pers werd het sap uit de bamboe gehaald, daar wat citroen bij en je hebt een soort smoothie.
Lang niet slecht en zeer verfrissend.
Na de markt terug de baan op, of iets dat op een baan leek; op sommige plaatsen meer put dan weg, maar we zijn er  geraakt: een authentiek berberhuis; al moeten we er wel bij vertellen dat het van een welgestelde familie was.
We mochten in hun huis rondkijken, vooral de keuken was de moeite: broodoven, tajine oven, blaasgalgen, ... het leek Bokrijk, maar dan geen musuem in dit geval.
We proefden er zelfgemaakt brood, boter, honing van hun eigen  bijtjes en ook thee met sloten suiker.


Na onze kleine lunch gingen wij richting Saffraantuin. Deze peperdure specerij wordt onder andere in Marokko gekweekt.
Momenteel was er nog maar weinig aan te zien (pluk is in november), maar we kregen deskundige uitleg op ba
sis van een fototentoonstelling, mochten in de tuinen rondneuzen en vooral, heel veel vragen stellen over de plaatselijke fauna en flora.
Uiteraard was er ook daar thee, geen muntthee, wel kruidenthee, met kruiden uit de tuin, en, hoe kan het ook anders, bergen suiker.




We waren juist op tijd terug voor een frisse duik in het water, of wat zonnebaden ernaast.

Om de dag af te sluiten was er bbq, onder een kleine stormwind. Maar dat kon de pret niet deren, zicht op zwembad, in het schijnsel van het buitenlicht nog wat rondlopen of voetballen en ondertussen genieten van het uitzicht en het gezelschap.

Wat we vandaag leerden:
Citrusvruchten zijn hier rijp in februari, ongeveer, maar kunnen nog ene paar maanden "rijp" aan de bomen hangen zonder rotten of afvallen.
De bloesems die je nu volop ruikt en ziet worden appelsienen (of citroenen) in februari ongeveer.
Je hebt hier restaurantjes waar je je eigen ingredïenten kan afgeven, en tegen het afgesproken uur kan je dan eten: zij koken met jouw groenten en/of vlees.

Zaterdag = marktdag

Deze ochtend ons ontbijt toch wat vroeger gekregen, gezellig tips uitgewisseld met Britse reizigers en nadien de auto in, richting Asni.
Elke zaterdag is het daar markt. een beetje zoals bij ons dus, alleen misschien iets meer op z'n Marrokaans?

Een mooi aangelegde parking, voor ezeltjes, daarrond waren de kraampjes van de hoefsmid. Je had er ook een groentenafdeling, en alle vleeshandelaars stonden samen (hebben we wijselijk overgeslaan).
Alles wat je denkt nodig te hebben in en rond het huis was er voorradig.
Aan het aardbeienkraampje waren wij plots de attractie; iedereen
wou is naar ons kijken of iets komen vertellen. De verkoper sprak arabisch en berber, gelukkig waren er wel wat "kijkers" bereid om te helpen.
Een halve kilo leek niemand te verstaan, of misschien was het niet mogelijk; niet onterecht ook. Alle fruit kost hier 1€ per kilo.

Na de markt in een plaatselijk cafeetje iets gedronken, tussen de locals.

Vanuit Asni richting stuwmeer van Lalla-Takerkoust. Zwemmen is er niet toegstaan, maar je kan er rustig eten, genieten van het landschap en langs de randen van het meer wandelen, of keien gooien of...

Onder een stralende zon en met een licht briesje.
Rond het stuwmeer is er een ongelooflijk groene oase, met kleine gehuchtjes die op geen enkele kaart terug te vinden zijn, maar die er allemaal heel proper bijliggen.
Honderden schapen met herders zijn we tegengekomen, zij al even nieuwsgierig naar ons als wij naar hen.

En van daaruit terug richting... Marrakech...
Inderdaad, plan B dus. De riad in Imlil was niet echt wat we ervan verwachtten, en in Marrakech waren er nog steeds 2 kamers vrij, we hebben onze uitvalsbasis beetje verlegd, en daar hebben we geen spijt van.

Een vlugge duik in het zwembad en nadien een avondmaal om weer duimen en vingers vanaf te likken.

En morgen gaan we gewoon terug op stap.


Want ons vandaag opgevallen is: Frans is niet langer de voertaal, iedereen wil hier Engels praten, en bij de ene lukt dat al beter dan bij de andere.

Oef

De eerste lichtstralen die deze ochtend de kamer binnenvielen waren maar grijs, tot bleek dat de zon langzaam de berg overkwam.
Een stralendblauwe hemel, oef!
Ook het ontbijt viel best mee, alleen jammer dat ze fruitsap uit een pakje serveren als de appelsienen hier letterlijk aan de bomen groeien.


En dan de gids, die was gevraagd tegen 9.30u, maar zou dan toch maar om 10.30 u aankomen.
Na het ontbijt werd er verzekerd dat de gids er binnen een half uurtje zou zijn, om 11u was het nog een kwartiertje en weer wat later klonk het nog 10 minuten...
Wie zou onze gids zijn? Misschien Omar, of misschien Jamal of misschien... ahja...

Uiteindelijk is hij erdoor gekomen. Of het een officiële gids was valt te betwijfelen, maar hij kende de weg, en wist nog wat over de omgeving te vertellen.
Zijn Engels was basis, maar het is gelukt.
We hebben het plaatselijke dorp doorkruist en zijn dan gaan klimmen, een vrij steile tocht richting watervallen, we zijn iets over de 2000 meter gegaan, konden de hoogste bergtop van Afrika van heel dichtbij bewonderen (+4000m).
Voor de sneeuw waren we helaas een week of 2 te laat. Dit jaar is er nog maar weinig neerslag gevallen in en rond het Atlasgebergte, je ziet de sneeuw op de bergtoppen bijna smelten.
We hebben ook een aantal droge rivierbeddings doorkruist.
Dat alles onder een loden zon en op noodrantsoen: het is vrijdag, dus alles is hier dicht. Gelukkig hadden we zelf nog noten, koekjes en wat fruit mee om de avond te halen.

Gemakshalve ook deze avond weer in de riad gegeten en terwijl nuttige tips uitgewisseld met een Brits koppel.


Een extraatje:
Imlil zou zeer in trek zijn bij wandelaars en ongelooflijk toeristisch moeten zijn, al valt dat zo moeilijk te zeggen.
De berberhuizen zijn een soort "all in one": koeien, schapen, geiten,... leven onder of in het huis, samen met de bewoners.

Wij vonden het een warme dag: kniebroek met t-shirt was echt wel ok, en dan zie je plaatselijke kindjes rondlopen met skijas aan, of in fleece "huispak". Voor hen is het precies toch nog vrij fris...

ooh ooh...

Alweer een relaxe ochtend, maar slechts weinig zon en een koele wind.
Op zich geen erg, want wij gingen rijden; van Marrakech naar Imlil.
Auto opgehaald, het gereserveerde exemplaar was er niet meer. Maar geen probleem, we kregen een spik splinternieuwe Fiat mini bus in handen.
Slechts 200 kilometer op de teller.
Eens je Marrakech uit bent valt het verkeer best wel mee. Het blijft ons verbazen, wat je hier allemaal op de baan ziet.
En aangezien het hoogseizoen nog niet begonnen is zijn er ook weinig tot geen verkopers die voor je wagen springen.

Juist voor Asni een korte stop gemaakt langs een toeristisch wegrestaurantje. De foto's bewezen dat het echt wel net moet geweest zijn, zo'n jaar of 20, misschien 30 geleden.
Uiteindelijk zijn we er geraakt, een zeer toeristsiche trekkpleister, volgens de trotter reisgids. Hmmm,...
De riad is netjes en mooi ingericht, alleen jammer dat ze geen woord engels of frans verstaan. Het is dus gebarentaal geworden.
De zon is helaas ook in Marrakech achtergebleven, het is hier zo'n 10° en je zit letterlijk met je hoofd in de wolken. Gelukkig is er een open haard...
Lichte twijfel dus... Wat gaan we hier in hemelsnaam 5 dagen doen, in dit verlaten oord, in deze temperaturen. Tot er juist voor etenstijd een Brit kwam binnengewaaid.
De jongen had er juist 5 trekking dagen opzitten, hier in de buurt, onder een stralende zon, met een fantastische gids in een prachtige omgeving.
Dat geeft hoop. Voor morgen alvast een gids gevraagd, om een tochtje in de buurt te doen. We zijn benieuwd, of ze hier verstaan hebben wat we bedoelden, en nog meer benieuwd naar wat er morgen komen gaat.
En als het echt tegenvalt, het weer, of de gids of... Dan hebben we al een plan B. Marokko weet u wel, hier is niets een probleem!

Shoppen; deel 1

Het is niet ons eerste bezoek aan Marrakech, we durven dus stellen dat we de meerderheid van de (toeristische) trekpleisters al gezien hebben.
Neem daarbij een rustige riad met fantastisch zwembad én een stralende zon en je begrijpt dat we het niet erg vinden om in onze "eigen tuin" te blijven.
De dames in het zwembad en wij samen met Floki op ontdekking in de tuin, waar we elke dag nog nieuwe dingen ontdekken.

In de late namiddag toch terug afgezakt naar de medina, op zoek naar een paar winkeltjes.
Als eerste de souk van Harry Potter. Neen, dat is niet de echte naam, maar het zou wel kunnen...
Een pleintje met allemaal herboristen, maar ook waar ze enkele bijzondere diersoorten verkopen: schildpadden, kameleons, vleermuizen,...
Blijkbaar veel gevraagd door zwarte magiërs.
We hebben wat kruiden gekocht, en voor de dochters kregen we gratis "berber make up". Een klein stenen potje dat je nat moet maken en dan geeft het zijn knalrode kleur af.
Uiteraard waren de dochters gecharmeerd (maar of ze het mogen gebruiken is een andere vraag...)
Volgende halte: arganolie uit Essouira, daar hebben we toch een uurtje naar gezocht, maar uiteindelijk wel gevonden.
Het leuke aan onze zoektocht was dat we verschillende "ambachts wijken " doorkruist hebben, kleine plaatsjes waar alle metaalbewerkers samen zitten, of alle houtsnijders, weverijen, ect...

Er is altijd iets te zien.
Het plein was onze laatste stop van de avond: als voorgerecht alweer een plaatselijke specialiteit getest: broodje met aardappelen, ei, kiri kaas, kruiden en olie, en dat alles voor 6 dirham (ongeveer 0,60€).
Nadien uiteraard vlees en vers fruit als dessert.

Riad Bledna zit erop voor deze vakantie, morgen gaan we rijden, de bergen in richting Imlil.
Heel toeristisch maar een bankkantoor is er niet. We zijn benieuwd :-)



Wat hier nog steeds niet veranderd is... Het verkeer...
auto's, paardenkoetsen, brommers, bussen, voetgangers, taxi's, fietsen, rijden allemaal op dezelfde baan.
Verlichting voor (brom)fietsers is facultatief.
Een helm draag je als bestuurder van de snorfiets, je 3 of 4 passagiers hebben die niet nodig...

Nostalgie

De dag lui begonnen: Marrokaans ontbijt in de tuin met zicht op het zwembad, en bij uitbreiding op de besneeuwde toppen van het Atlasgebergte.
Die tuin is overigens prima onderhouden en fantastisch ingericht: olijven, cactussen, dadelpalmen, citrussen, en daartussen welriekende haagjes van rozemarijn.
De groententuin komt er binnenkort naar het schijnt...
Na enkele uren zwembadplezier een taxi genomen naar de Majorellentuin. Een groene oase in het midden van en drukke stad.
We hebben ons vooral geamuseerd met fotootjes trekken, op dezelfde plaatsen als vorige keer; bijna 3 jaar geleden!
Na de tuin een smoothie/ijsje gehaald op een bekend adresje om vervolgens te voet richting centrale plein te gaan. Niet langs de grote banen maar dwars door het oude, niet toeristische stadsgedeelte.
Toegegeven, de drukte moet je er bijnemen maar er is zo ontzettend veel te zien en te beleven. en de winkels blijven grandioos. Een ander voordeel is dat niemand aandacht schent aan een groepje toeristen dus kan je ongegeneerd rondkijken.
Er is wel wat veranderd op Djema El Fna: waar de eetstandjes vroeger dagelijks volledig afgebroken en opgebouwd werden blijft het "kookgedeelte" nu staan.
Voor de rest blijft alles hetzelfde: verkopers proberen je hun stalletje binnen te loodsen met de gekste woorden. (Goedkoper dan de action, echt letterlijk gehoord vandaag; we lagen dubbel!).
We hebben hetzelfde eetkraampje van drie jaar terug gezocht: de 55, met dezelfde "patron" en het heeft ons voortreffelijk gesmaakt.
Een uniek schouwpel ook, hoe de toeristen, al dan niet verkrampt, zich een weg banen tussen de kramen en verkopers; proberen te beslissen waar ze gaan eten en ondertussen ook graag een fotootje van de omgeving willen.
Nieuw dit jaar bij de mobiele verkopers: nescafe karren. Het woord zegt alles, zelf in elkaar gestoken karretjes met enkele thermossen koffie op.
Morgen gaan we een lokale specialiteit proberen, denken we...

Leuk om te weten:
Er zijn winkels waar je met oud brood kan betalen, daar staat een prijs per kilo op, zo'n beetje als bij goud.
In ruil kan je er afwasmiddel of verf of... mee kopen.

Het Arabische Flouku betekent boot...

Dubbel

Wakker worden met het geluid  van zwaluwen, en nergens een mens te bespeuren.
Een echt Marrokaans ontbijt: pannekoeken, eindelijk! En natuurlijk vers geperst fruitsap, recht uit de tuin.
Om 10u zaten er al 3 meisjes in het (ijskoude) zwembad; afwisselend het koude water in en opdrogen in het zonnetje.

Tegen de middag was ons eerste afspraakje er, Fatima met haar zoontje Mohamed, Fatima zit in een rolstoel, Mohamed is zwaar gehadicapt.
2 maal per jaar krijgen ze van Al Minara, vanuit België, een pakje opgestuurd. Deze keer is het niet opgestuurd, we hebben het persoonlijk kunnen afgeven. Jammer dat het slechts een kort bezoekje was, ééntje waar we toch wel even stil van werden. Op zo'n moment beseffen we maar al te goed dat niet iedereen ons geluk kent, en, hoe cliché ook, dat wij echt wel met ons gat in de boter gevallen zijn.

Na onze korte "bezinning" zijn we richting centrum getrokken, naar het centrale plein, waar onze gids al aan het wachten was. (Marrokaans uur is echt wel stipter dan het "oilsjters ier").
Uitstap deze namiddag: "food tour". Met gids het oude stadscentrum verkennen en vooral de plaatselijke keuken én specialiteiten leren kennen.

Te beginnen met schapenkop (zonder ogen, mét hersenen). Een Marrokaanse specialiteit die niemand thuis bereidt, je koopt ze bij de beenhouwer of in een speciaal "restaurantje".
Dat restaurant heeft in de keuken (of de plaats die op de keuken lijkt) een ongelooflijk diepe put in de grond die opgestookt wordt en daarin gaat het lam of de schapenkop, in speciale potten, ongeveer 6 uur in.
Ogen dicht en proeven dus, het was echt wel lekker zeiden de kinderen, ongelooflijk mals en zacht. Voor de vegetariers waren er bonen in een speciale saus. (In Marokko is niets een probleem).
Volgende halte: kefta, oftewel gehakt, van sardienen, in een broodje met tomatensaus, olijven en ajuinen. We hebben geproefd en alweer lekker bevonden.
Op onze tocht kwamen we ook een broodoven tegen: je maakt thuis je eigen deeg en brengt dat naar de oven in je wijk, waar je het laat bakken in een echte vuuroven.
Hoofdschotel: couscous met veel groenten, en zonder vlees. Fatima heeft haar eigen kleine restaurantje, en maakt veelal "afhaal" voor feesten of gelegenheden.
Couscous is een echt famillie gerecht, dat meestal thuis gegeten wordt, als je het niet zelf maakt bestel je dus "afhaal". We slenterden verder door de wijken,
Wie daar de attractie was houden we in het midden, wij keken graag naar de mensen maar zij al evengraag naar ons!
Als laatste uiteraard dessert. Verse Smoothie en gebak, zo gezond de drank was, zo gesuikerd was het gebak, maar o zo lekker. En als je al die koekjes niet opkrijgt neem je ze gewoon in een doosje mee naar huis.
We deden ook een extraatje: een "berber apotheek", de herborist vertelde uitgebreid welke kruiden waarvoor dienden, wat wel is tot geanimeerde discussies leidde. Al blijven we onder de indruk van de "berber make up".


Nog wat op het plein geslentert, een lokaal optreden meegepikt en dan richting Riad waar de kinders het zwembad indoken.








Wat we vandaag leerden:
De douche deze ochtend was een "wisselbad", al is dat best gezond.
De hele riad ruikt naar oranjebloesem, niet uit een flesje, maar de echte bloesems aan de bomen.
Marrokanen eten veel buitenshuis, al zijn het steeds korte maaltijden of snacks, zelfs soep is een "snack"

Morgen gaan we de 55 zoeken, om te eten. We zijn benieuwd!