Luchthavenstress

Ons laatste ontbijt in Marokko, en wat voor één: croissants, chocoladebroodjes, fruit, fruitsap,... Met zicht op zee en een verkoelend briesje nog heel even genieten en relaxed een boekje lezen in de salon.

Op de luchthaven was het al meteen stressen: de vlucht met een half uur vertraagd (en we hadden maar een uur om over te stappen…). Navraag gedaan en niemand die wist wanneer het vliegtuig zou vertrekken: het uur van de tickets, of dat van de borden. Ergens tussenin of zo zeker…

Vlugge en vervelende tussenstop in Spanje met corrupte douane beambten die zin hadden in een dagje reizigers pesten. Met een big smile de laatst gekochte souvenirs inhouden wegens “een verkeerde verpakking” balen :(

Nipt onze laatste vlucht gehaald en veilig geland in Zaventem. Ongelooflijk maar waar: samen met de valiezen. We hadden nochtans onze voorzorgen genomen en knuffels bij ons gehouden.

En nu tijd voor de was en de strijk…

Een nabeschouwing zal ongetwijfeld volgen, maar we kunnen nu wel al zeggen dat het een fantastische reis was, weeral :-)

Soek op stelten

Vandaag laatste rit met onze huurauto: van Asilah naar Tanger en dat over supermoderne tolwegen, het ging vlot…

Opnieuw een riad in de Medina, zonder zwembad maar fantastisch ingericht in jaren 60 stijl: vloerbedekking, kadertjes, meubelen,... zelfs oude transistorradiootjes. Aan alle details lijkt gedacht.

In Tanger beetje aan sightseeing met de auto gedaan, en nadien de soeks in, we hadden het beloofd, de dames kregen nog babouchen (die van vorig jaar zijn te klein). Eén klein detail hadden we blijkbaar gemist: in Marrakech krijg je de sloffen zowat naar je hoofd gezwierd, hier moet je zoeken, goed zoeken. Winkel in, winkel uit, passen, kiezen, keuren,

nog meer passen... de wanhoop nabij (wij of die verkopers, dat laten we nog in het midden). Maar uiteindelijk is het gelukt, oef, 3 paar splinternieuwe babouchen…

Rustig een terrasje gedaan in één van de beroemdste (of meest beruchte?) café’s van de medina en de vakantie afgesloten op ons eigen dakterras, languit genieten met zicht op de zee en op Spanje...

Marokko, we love it….

Blinken

De dag begon rustig, naar Marrokaanse gewoonte is ontbijten ook hier pas mogelijk vanaf 9u. Uitslapen dus…

Rustig ontbijten.

Valiezen herschikken (dat we weten of en hoeveel souvenirs er nog in kunnen).

Beetje rondhangen in de Medina: uitgebreidt eten in een visrestaurantje: verser kan je niet hebben. ‘s nachts gevangen en tegen ‘s middags op je bord.

De namiddag verder langs de winkels geslenterd: de meisjes hadden ergens mooie juwelen gezien, in een winkeltje… Nu zijn er hier echt wel heel veel winkeltjes en de meerderheid heeft juwelen. Begin dus maar te zoeken in die wirwar van straatjes…

Uiteindelijk toch gevonden wat ze zochten: voor alle drie een mooie zilveren ketting met typisch Marrokaanse hanger. Kinders gelukkig, moeder en vader failliet :-) :-)

De avond afgesloten bij zonsondergang: letterlijk de zon in de zee zien zakken. Romantisch…

Knokke of Blankenberge?

Vandaar richting zee gereden: Asilah, een doorgaans rustig dorpje aan de kust, nu redelijk druk met toeristen en kunstliefhebbers. Jaarlijks in augustus is het hier kunstfestival: de volledige omwalling van de Medina wordt geverfd door internationale artiesten, naar ieders smaak.

Overigens een pak auto’s gezien met Nederlandse en Belgische nummerplaten. De kans dat ze je hier verstaan is bijzonder groot (en dat zijn we niet meer gewoon). De meerderheid van de toersiten zijn trouwens Marrokanen, die vanuit heel Europa of Marokko naar hier op vakantie komen. Naast kunst heb je hier ook een prachtige Medina met uitkijktoren op zee én een mooi zandstrand, compleet met redders, stoeltjesverhuurders, animators, eetkraampjes en al. Alleen zijn de parkings en de terrasjes hier goedkoper :-)

Beetje in het water gespeeld, terrasje gedaan, de Medina rondgekuierd, vooral genoten dan de rust én van de zon.

Weetje: vastgoed in Asilah is aan het opkomen. Vanaf 50000€ kan je hier al mooi nieuwbouwappartement met zicht op zee kopen...

Ezeltje

Vandaag alweer een uitstap met gids. Waar juist was niet helemaal duidelijk, maar ah, in Marokko is zelden iets een probleem.

Oorspronkelijke doel was een tocht door het “Talassemtane National ark” , te beginnen aan het hotel. De gids keek bedenkelijk naar de 3,5 kinders (vooral naar dat halfje dan). Bij dit weer, een tocht van meer dan 10 kilometer klimmen en dalen. Hmm…

Nog geen vijf minuten later zaten we al in de auto, plannen gewijzigd; tocht rond de bergen, bezoek aan een honingcoöperatieve en aan lokaal landbouwbedrijfje dat ook gericht is op ecotoerisme. Een tript door de enorme tuin (met ezel) en een uitbgebreid 3 gangenmenu ergens in the middle of nowhere. Genieten van de rust en het lokale lekkers. Wat moet een mens meer hebben…

De late namiddag, zoals gewoonlijk onder een loden zon, afkoeling gezocht in het zwembad. En ‘s avonds opnieuw de Medina in, op zoek naar een restaurant en beetje aan “windowshoppen” gedaan.

Weetje: cactusvruchten zijn hier een echte lekkernij en vind je ook overal. Deze worden echter met een stok met een soort grijparm aan geoogst. De echtgenoot weet nu ook waarom ;-)

50 tinten blauw

Ongeveer zoveel vind je er in Chefchouen, een kleine stad, gebouwd op een berghelling, zo’n 600 meter hoog. De meeste huizen zijn blauw geverfd, elk uiteraard in zijn eigen kleur blauw, met alle tinten door elkaar, een formidabel zicht. Eén van de properste Medina’s ook die we al in Marokko gezien hebben. En rustig: weinig tot geen opdringerige verkopers, geen woekerprijzen,... Luxe tot en met dus.

Deze ochtend de stad verkend, Marrokanen zijn echt geen ochtendmensen. Tegen de tijd dat wij de leuke pleintjes rond waren, het museum en de Kasbah bezochten en al op een terrasje plakten waren er nog steeds marktkramers aan het toekomen en winkeltjes aan het opengaan. Neen, wij zijn niet om 6 uur opgestaan, integendeel…

Het is hier klimmen en dalen, en ongelooflijk warm, nog voor de middag is het hier vlot 40 graden. En daarin al die trappen, dat kan tellen…

Gelukkig is er in de namiddag het zwembad, waar nooit veel volk inzit. Weeral luxe :-)

Weetje:

De sinaasappels groeien hier letterlijk overal. Een verse fruitsap kost hier ongeveer 1€, een terrasje met 5 ongeveer 5€...

“A room with a view”

Deze ochtend afscheid genomen van Fes, na een alweer tergend langzaam ontbijt.

We hebben een huurauto, dus relatief veel vrijheid. Een tocht van 200 kilometer door de bergen, dik 4 uur onderweg dus, afhankelijk wie of wat er voor je rijdt en of er wel een weg is.

Wat je hier onderweg tegenkomt tart soms echt de verbeelding: schapen, koeien of geiten midden op de baan. Een straat in aanleg. Toppunt vandaag was het busje binnen en buiten vol gestapeld met stro. Geen idee of het veilig zijn eindbestemming gehaald heeft.

Wij in elk geval wel. Prachtig klein hotel, iets toeristischer (maar dat heeft wel is voordelen), aan de rand van het dorp. Ongelooflijk zicht op het dorp, de vallei, en de bergen. Wauw.

En ongetwijfeld nog belangrijkst van al: een degelijk zwembad, zo één waar je echt kan in zwemmen.

Chefchouen zelf is niet heel groot maar heeft wel een gezellige soek (gaan we morgen verkennen). Wat we vandaag al gevonden hebben is de henna mevrouw. Tatoeages, yes!

( zoek het verschil ;-) )

Weetje van vandaag: je bestelt een pizza op restauarant, maar daar zijn er geen meer. Geen probleem denken ze hier, gaan we gewoon één halen in de dichtsbijzijnde afhaalpizzeria en ploffen we de doos zo op tafel. Afwas gespaard :-)

Geduld

Voorbije nacht is het uur hier veranderd: 2u werd 3u. Niet dat er hier iemand zich druk in maakt: de mevrouw die het ontbijt verzorgt kwam tegen 9.15 aangesloft om er vervolgens heel erg langzaam aan te beginnen. Zo rond 10u konden we eten.

En dan de vriendelijke “housekeeper” die we donderdag om een gids gevraagd hadden, moest die vandaag in allerijl nog gaan zoeken, ondanks het feit dat we drie of vier keer gevraagd hadden of het in orde was. We hebben zo’n 2uur gewacht en dan was ons geduld echt wel op… (en de man nog steeds niet te vinden).

Zonder gids zijn we vertrokken, met de trotter in onze handen, benieuwd naar wat we vinden zouden. We beginnen hier al aardig onze weg te kennen, en aan de oude Koranschool in het centrum hebben we zowaar een gids gevonden. Voor een prijsje zelfs, want hij had anders toch niets te doen. :-)

Zo kregen we toch nog een prive toer: langs kleine steegjes, fancy riads, wetenswaardige plekjes… We hebben de leerlooierijen gezien, een houtbewerker, een weverij, de hennasoek,...

Prachtig verborgen plekjes in een bijzondere grootstad.

Om af te sluiten nog een zwempartijtje in ons plonsbad, alhoewel. Blijkbaar vandaag zwembad-schoonmaakdag, en dus een halfvol plonsbadje. Maar dat kon de pret niet drukken...

Weetje van de dag: minst benijdenswaardige beroep hier is toch wel straatveger: de straten/steegjes worden hier door de meerderheid van de bevolking als openbaar stort gebruikt. Alle vuil gaat gewoon “hup de straat op”, waar vervolgens katten en ratten gaan in snuffelen.

Elke dag is er een ploeg straatvegers die de boel opkuist...

Wat je zelf doet...

Vandaag een belangrijke afspraak op onze agenda: kookles! Gisteren hadden we de buurt verkend dus stonden we mooi op tijd aan de deur van “Cafe Clock”. We mochten zelf de menu kiezen: voorgerecht, hoofdgerecht én dessert.

Om te koken heb je ingredïenten nodig dus eerst shoppen in de soek. Zelf de groenten mogen kiezen, olijven mogen proeven,...

We hebben wijselijk voor vegetarisch gekozen, we hadden geen zin om de plaatselijke kippenslachter te bezoeken!

Een schort aangedaan en eraan begonnen: wassen, snijden, heel fijn hakken...En vervolgens voldoende kruiden. Als eerste de Harira of maaltijdsoep. Vervolgens Couscous en terwijl deze stond te stomen het dessert: Marokkaanse Macarons, een plaatselijke specialiteit.

Eten deden we ook volgens de plaatselijke traditie (of toch een beetje). Eén grote tajine op tafel en 5 lepels erin. Fantastisch! Overigens wordt de tajine hier in de snelkookpan gemaakt: dat gaat veel sneller dan in stenen potten.

Het moet gezegd: het was mega lekker, de beste tajine die we hier al gehad hebben.

Zonder verdwalen hebben de we de riad teruggevonden. Het is vrijdag, de plaatselijke rustdag (dan wordt er gebeden). Dus plaats zat in de soeks en zo toch wel wat pareltjes gevonden: blijkbaar hangt er in de buurt van de meeste monumenten een mooi bord met uitleg in 3 talen en wat extra foto’s. Subliem eigenlijk.

Ook een “chanceke” vandaag: de poorten van de grootste en mooiste moskee van Fes stonden open. We konden rustig naar binnen kijken, mochten foto’s nemen en kregen nog wat extra uitleg van een vriendelijke man die kwam bidden. Een klein paleis, die binnenplaats en iets wat we anders nooit te zien zouden gekregen hebben.

De rest van de dag wordt het rondhangen en lui wezen. Te veel gegeten deze middag…

Uitspraak van de dag: ooh, zo’n mooie prinseselijke stoelen…

Weetje voor vandaag: Vlees wordt hier echt wel gekeurd en krijgt zichtbare kwaliteit stempels voor je het koopt. Er is zelfs een reden dat vlees in een (ongekoeld) uitstalraam hangt: dat is vers vlees. Wanneer de slager dit in zijn koelkast legt dan “verstopt” hij het en is er ongetwijfeld een kwaliteitsprobleem of is het niet meer vers. Ergens zit er misschien wel logica in...

9000

Onze eerste echte dag in Fes. Een enorme stad, onderverdeeld in 3 delen, en de laatste jaren zwaar uit haar voegen gebarsten.

Maar we besloten het erop te wagen: te voet het oude stadsdeel door. Volgens de reisgidsen bestaat dit uit zo’n 9000 straatjes, al dan niet doodlopend (maar hier kennen ze die bordjes nog niet) en sommige slechts een meter breed. Straat is hier dus een relatief begrip, en gemotoriseerd verkeer mag er niet in. Oef…

Gewapend met een reisgids, een kaart, en een app zijn we maar een heel klein beetje verdwaald. Uiteindelijk hebben we zelfs een min of meer logisch systeem ontdekt in de bewegwijzering.

Al moeten we toegeven dat we hier ook geluk hebben: heel veel winkeltjes zijn nog gesloten en er zijn weining toeristen, dat scheelt echt wel in rust.

De late namiddag bestond voornamelijk uit relaxen (aan het plonsbad) en genieten van de ”omgevingsgeluiden” : er zijn ongeveer 365 minaretten in Fes, en er wordt 5 tot 6 keer per dag opgeroepen tot gebed en ja, alle minaretten doen mee. Naar het schijnt is dit geen bandje maar “live” en dat verklaart ook al heel wat :-)

Geen probleem

Na alweer een luxe ontbijt werden we opgepikt door chauffeur met een (naar Marrokaanse normen) luxe auto. Het moet gezegd: dat Marrokaanse uur is toch een pak stipter dan het “oilsjters ier” :-)

Heel wat vroeger dan afgesproken stond de chauffeur klaar, hij moest nog wel even wachten, maar da’s geen probleem hier.

Eerst hebben we Volubilis bezocht: de oudste Romeinse overblijfselen in Afrika. Slimme jongens, die Romeinen, maar zo in de loden zon: heet…De toer dus iets ingekort, maar dat was geen probleem.

Doorgereden naar Moulay-Idriss: een heilige stad waar heel wat moslims op bedevaart komen én waar ze de beste “Kefta” (gehaktbereidingen) van het land hebben. De gids ons afgezet aan zo’n tentje: 5x kefta? Euh, neen, 1x iets zonder vlees. Ah, ok geen probleem… Tajine gaan halen bij de buren (de beste die ik tot hiertoe gehad heb trouwens).

Even de stad verkend en dan naar Fes, opnieuw een riad in de medina: achterafstraatjes met een niet te harden geur, en ergens in dat doolhof een proper gastenverblijf met 5 of 6 kamers. Niet zo weeldering ingericht als de vorige wel enorm ruim én met zwembad. Al moet je hier ruimdenkend zijn: het zwembad is ongeveer 3m lang en 2m breed. Als onze kinders er samen inspringen zit er geen water meer in… Maar da’s hier geen probleem.

Morgen toch is verder de oude stad induiken en zien wat ze te bieden heeft…

De “hit van de dag” kwam deze keer niet van ons, we passeerden een klein winkeltje/kraampje en wilden een fles cola kopen, de conversatie ging ongeveer als volgt:

Een fles cola alsjeblieft.

Klein of groot?

Klein

Dat heb ik niet

Ah ja… neem dan maar een grote zeker...

Sprookjes bestaan

Lekker mogen uitslapen vandaag, Marokkanen staan ook niet graag vroeg op :-)

Een mega de luxe ontbijt en daarna de Medina en de soeks in.

Vandaag was het suikerfeest: het einde van de vastenperiode en dat wordt gevierd zoals de naam het zegt: met ongezond veel suiker.

Alle winkeltjes, kraampjes,... waren gesloten en onder de mensen heerste een gezellige drukte. In hun schoonste kleed (letterlijk en figuurlijk) gaan ze op familliebezoek: ze wensen mekaar eid mubarak, eten zoet gebak en drinken liters muntthee. Wij konden hen rustig gadeslaan en genieten van een lege soek: niemand die je aanklampte of iets wou verkopen, een unicum!

Kort na de middag stond er een zwemuitstap op het programma. Het was ons niet duidelijk waar ergens (vijver? stadspark? openbaar zwembad?) uiteindelijk bleek het om een buitenverblijf van de eigenaars te gaan: een riad in een wijk in aanbouw. Mooi gebouw, prachtige aangelegde tuin mét prieeltje en perfect zwembad: half schaduw en half zon. Wat moet een mens meer hebben.

Om onze laatste avond in Meknes af te sluiten nog is naar het centrale plein gaan kijken; daar heb je ogen te kort om het spektakel te volgen: slangenbezweerders, schiettenten, de Marokkaanse versie van paardemolens (een go cart op afstandsbediening: kinders worden er ingezet en de eigenaar rijdt met hen het hele plein rond).

Meeste tot de verbeelding sprekende “attractie” waren ongetwijfeld de witte tentjes, omgebouwd tot mini paleisjes waar kinderen een voorsmaakje kregen van een Marrokkaans huwelijk: volledig uitgedost worden ze in een draagstoel gehesen en op de tonen van arabische muziek het plein rond gedanst. De prinsen en prinsessen laten het zich welgevallen en lachen minzaam naar het publiek. Compleet met filmopnames, fotosessie en ceremoniemeester. We moeten toegeven, ook wij waren betoverd door zoveel “bling bling”.